Vroeg ik Samir toen hij op de massagetafel lag.
Persoonlijk neem ik nooit neem ik mijn identiteitsbewijs mee, tenzij ik ga reizen. Ik weet dat het een wettelijke verplichting is. Zelf ga ik graag uit van vertrouwen en elkaar geloven op je woord.
Noem het naïef, voor mij is het normaal.
Samir houdt van wandelen, ook dan neemt hij zijn paspoort mee. Want hij wordt vaak gecontroleerd: wat hij dan aan het doen is in die buurt. Wandelen is namelijk heel verdacht: lopen in de buitenlucht zonder doel, even je hoofd leeg maken.
Zo ken ik ook een koffiekleur iemand, die het niet in zijn hoofd haalt om te rennen om de trein te halen. Want dan wordt hij steevast staande gehouden.
Combinatie huidkleur en rennen is ook al verdacht.
De klanten na hem vroeg ik of zij hun ID bij zich hadden.
“Nou nee, alleen rijbewijs.”
“Ooit en vaak aangehouden?”
“Een keer omdat ik iets deed wat niet mocht verkeerstechnisch, maar kwam er vanaf met een waarschuwing.”
“Een keer omdat ik slingerde met de scooter en ze dachten dat ik gedronken had.”
Duidelijke acties/fouten waar tegen opgetreden werd. Lijkt me ook normaal
Samir had zich er bij neergelegd en liet het gelaten over zich heenkomen.
Verbetering zag hij niet gebeuren, eerder verslechtering.*
Ik hoop van harte wel dat er niet gekeken wordt naar kleur of naam.
Dat het normaal wordt elkaar te zien in de overeenkomsten en niet de verschillen.
En kunnen kiezen dat we ons vandaag pluizig voelen of heel rond. Terwijl we lekker wandelen en rennen zonder tegengehouden te worden?